تأثیر یادگیری زبان بر هوش زمانی: مقایسۀ دانشجویان زبان های انگلیسی، فارسی و عربی

مطالعات زبان و ترجمه

مقاله 4، دوره 55، شماره 4، بهمن 1401، صفحه 93-120   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jlts.2021.69914.1035

نویسندگان

فاطمه رضایی شرودانی¹؛ الهام ناجی میدانی^{* 2}

¹گروه زبان انگلیسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

²گروه زبان انگلیسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

چکیده

واژة «هوش» سال‌هاست که معنای تک‌بُعدی خود را ازدست‌داده و به‌عنوان مفهومی چندوجهی که تمامی توانایی‌های افراد را دربرمی‌گیرد، در نظر گرفته ‌می‌شود. یکی از انواع هوش که بر اساس تفاوت‌های فردی زمان‌محور بناشده، «هوش زمانی» است که به افکار، دیدگاه‌ها و رفتار افراد در ارتباط با زمان اطلاق می‌شود. این مقوله اگرچه در حوزه‌های مربوط به علوم مدیریّت مورد پژوهش قرارگرفته، امّا در حوزة آموزش توجّه چندانی بدان نشده است. ازآنجاکه مقولة زمان ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ و زبان دارد، پژوهش حاضر سعی کرده است تأثیر تحصیل در سه زبان متفاوت بر هوش زمانی دانشجویان را مورد مقایسه قرار دهد. دو هدف در این مطالعه مد نظر است: اوّل، بررسی تأثیر تحصیل در زبان‌های انگلیسی، فارسی و عربی بر هوش زمانی دانشجویان با درنظرگرفتن رویکرد آموزش زبان کاربردی، نظریّة فعّالیّت و نظریّة عادت‌واره و دوم، بررسی احتمال تفاوت معنادار میان دانشجویان کارشناسی زبان انگلیسی، فارسی و عربی از نظر هوش زمانی؛ بدین منظور، پرسشنامة هوش زمانی توسّط 100 دانشجوی زبان و ادبیّات انگلیسی، 100 دانشجوی زبان و ادبیّات فارسی و 90 دانشجوی زبان و ادبیّات عربی کامل شد. نتایج آزمون‌های «تی‌مستقل» بر روی داده‌ها، تأثیر معنادار و منفی تحصیل در زبان فارسی و انگلیسی را بر روی هوش زمانی دانشجویان این رشته‌ها نشان داد (05/0> p)، به‌طوری‌که هوش زمانی دانشجویان ترم دوم بالاتر از هوش زمانی دانشجویان ترم هشتم بود. در رابطه ‌با هدف دوم مطالعه، یافته‌ها حاکی از آن بود که تفاوت معناداری میان این سه گروه از نظر هوش زمانی وجود دارد، به‌عبارتی‌دیگر، دانشجویان رشتة زبان انگلیسی از هوش زمانی بالاتری برخوردار بودند (05/0> p). درنهایت، نتایج و کاربردهای این پژوهش در بافت آموزش زبان مورد بحث قرار گرفت.

کلیدواژه‌ها

انگلیسی؛ عربی؛ فارسی؛ هوش زمانی؛ یادگیری زبان

مراجع

پیش‌قدم، ر. (1386). افزایش تفکر انتقادی از طریق مباحثة ادبی. مجلة دانشکدة ادبیّات و علوم انسانی، 40(4)، 167-153.پیش‌قدم، ر.، ابراهیمی، ش.، و طباطبائیان، م. س. (1398). رویکردی نوین به روان‌شناسی آموزشی زبان. مشهد، ایران: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد. پیش‌قدم، ر.، ناجی‌میدانی، ا.، و فیروزیان پوراصفهانی، آ. (1399). رویکردی آموزشی به جامعه‌شناسی زبان. مشهد، ایران: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد.حسینی‌فاطمی، آ.، پیش‌قدم، ر.، و ناوری، ص. (1389). تأثیر و نقش کلاس‌های آموزش زبان انگلیسی در افزایش هوش هیجانی و سازه‌های مربوطه. مطالعات زبان و ترجمه، 42(1)، 3-16. ناجی‌میدانی، ا.، پیش‌قدم، ر.، قنسولی، ب.، و حسینی‌فاطمی، آ. (1395). بررسی دیدگاه مدرّسان زبان انگلیسی و زبان‌آموزان در مورد نقش در آموزش و فرهنگ ایران. مطالعات زبان و ترجمه، 49(2)، 22-1.ناوری، ص.، پیش‌قدم، ر.، حسینی‌فاطمی، آ.، و هاشمی، م. ر. (1397). ساخت و هنجاریابی پرسشنامة افزایش خلّاقیّت زبان‌آموزان در آموزش زبان به‌شیوة کاربردمحور با روش الگوسازی رش. مطالعات زبان و ترجمه، 51(4)، 1-28. 

Agranovich, A. V., Melikyan, Z. A., & Panter, A. T. (2021). The culture of time inventory: Comparison of time attitudes pertaining to timed testing in Russian and American adults. Cross-Cultural Research, 55(2), 179-208. 

Ahmed, R., Shehzad, M. W., Ahmed, S., & Razzaq, S. (2021). Does temporal intelligence predict teacher effectiveness? An evidence from Saudi EFL context. Psychology and Education, 58(2), 8373-8379.

Azimifar, A., & Zahmatkesh, Z. (2021). The relationship between self-hypnosis and five major personality factors with anxiety in Iranian entrance exam candidates. Islamic Lifestyle Centered on Health, 4, 167-176.

Bourdieu, P. (1977). Outline of a theory of practice. Cambridge, UK: Cambridge University Press.

Bourdieu, P. (1984). Distinction. Cambridge, MA: Harvard University Press.

Briley, D. A., & Tucker-Drob, E. M. (2014). Genetic and environmental continuity in personality development: A meta-analysis. Psychological Bulletin, 140(5),1303–1331.

Bronfenbrenner, U. (1979). The ecology of human development: Experiments by nature and design. Cambridge, MA: Harvard University Press.

Clemens, J.K., & Dalrymple, S. (2005). Time mastery: How temporal intelligence will make you a stronger, more effective leader. New York, NY: Amacom Books.

Dornyei, Z. (2009). The psychology of second language acquisition. Oxford, UK: Oxford University Press.

Doyle, A., & Francis-Smythe, J. A. (2009, May). Temporal intelligence and time management. Paper presented in 14th Congress of the European Association of Work and Organizational Psychology, Santiago de Compostela, Spain.

Doyle, A., & Francis-Smythe, J. A. (2011, July). The nature of temporal intelligence in leadership. Paper presented in 15th European Congress of Work and Organizational Psychology, Amsterdam, Netherlands.

Doyle, A., & Francis-Smythe, J.A. (2008). Development of the temporal intelligence questionnaire. Published manuscript of the University of Worcestor.

Earley, P. C., & Ang, S. (2003). Cultural intelligence: Individual interactions across cultures. Stanford, CA: Stanford University Press

Francis-Smythe, J., & Robertson, I. (1999). Time-related individual differences. Time & Society, 8(2), 273-292.

Gardner, H. (1985). Frames of mind: The theory of multiple intelligences. London, UK: Paladin.

Hall, E.T. (1983). The dance of life: The other dimension of time. New York, NY: Anchor Press.

Khaleghi, Sh. (2015). Habitus analysis of Iranian female teachers of English, Arabic and Persian languages at public schools: A mixed methods study (Unpublished master’s thesis). Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran.

Levine, R. (1997).  A geography of time: The temporal misadventures of a social psychologist. New York, NY: Basic Books.

McGrath. J. E., & Tschan, F. (2004). Temporal matters in social psychology: Examining the role of time in the lives of groups and individuals. Washington, DC: American Psychological Association.

Munn, N. D. (1992). The cultural anthropology of time: A critical essay. Annual Review of Anthropology, 21, 93–123.

Naji Meidani, E., & Pishghadam, R. (2019). The role of temporal intelligence in language learners’ self-regulation and self-efficacy. Polish Psychological Bulletin, 50(1), 71-82.

Naji Meidani, E., Pishghadam, R., Ghonsooly, B., & Hosseini Fatemi, A. (2020). Constructing and validating a language teachers’ temporal intelligence scale and examining its relationship with teacher burnout. Innovation in Language Learning and Teaching, 14(1), 51-66.

Pallant, J. (2016). SPSS survival manual: A step by step guide to data analysis using SPSS program (6^th ed.). London, England: McGraw-Hill Education.

Pishghadam, R. (2009). A quantitative analysis of the relationship between emotional intelligence and foreign language learning. Electronic Journal of Foreign Language Teaching, 6(1), 31-41.

Pishghadam, R. (2011). Introducing applied ELT as a new approach in second/ foreign language studies. Iranian EFL Journal, 7(2), 8-14.

Pishghadam, R., & Naji Meidani, E. (2011). Culture and education: Bringing to light the views of Iranian students of English, French, and Arabic majors towards learning and teaching. International Journal of Innovative Interdisciplinary Research, 2, 21-35.

Pishghadam, R., Zabihi, R., & Shayesteh, S. (2015). Applied ELT: A movement beyond applied linguistics. Mashhad, Iran: Khate Sefid.  

Randall, W. L. (1999). Narrative intelligence and the novelty of our lives. Journal of Aging Studies, 13, 11-28.

Sadeghi, S., Fathabadi, J., & Shalani, B. (2018). The impact of universities entrance exam on Iranian students and families. Culture and Psychology, 1(2), 49-71.

Salehi, H., & Yunus, M. D. (2012). University entrance exam in Iran: A bridge or a dam. Journal of Applied Science Research, 8(2), 1005-1008.

Salovey, P., & Mayer, J. D. (1990). Emotional intelligence. Imagination, Cognition and Personality, 9(3), 185-211.

Usunier, J. C., & Valette-Florence, P. (1994). Perceptual time patterns (time styles): A psychometric scale. Time and Society, 3(2), 219–241.

Vygotsky, L. (1978). Mind in society. Cambridge, MA: Presidents and Fellows of Harvard College.

White, L. T., Valk, R., & Dialmy, A. (2011). What is the meaning of “on time”? The sociocultural nature of punctuality. Journal of Cross-Cultural Psychology, 4(2), 482-493.

Widdowson, H. G. (1979). Explorations in applied linguistics. Oxford, UK: Oxford University Press.

Zimbardo, P. G., & Boyd, J. N. (1999). Putting time in perspective: A valid, reliable individual-difference metric. Journal of Personality and Social Psychology, 77(6), 1271–1288.